2. De zeereis richting Kreta

“Zijn we er al?” vroeg een van de kinderen. Waarop ik zei: “Zie jij een eiland met een groot labyrint en met een nog groter monster erin? Nee? Nou dat betekent dat we er nog niet zijn!” Die kinderen houden niet op met praten. We waren al een dag onderweg en ik begon me echt te ergeren, niet alleen aan die kinderen, maar ook aan de zee, de lucht en vergeet vooral niet het geschommel van dat gammele bootje. Overal waar ik keek was het blauw: de zee, de lucht en mijn lichaam vol met blauwe plekken door dat geschommel! Een bemanningslid kwam naar mij toe, hij kwam vast vertellen dat we er bijna waren, hè eindelijk! “Hé kapitein, zullen we alvast de zwarte zeilen hijsen?” “Waarom?” Vroeg ik. “Nou kapitein, we voelen ons eigenlijk nu al depri”